بررسی ارتباط بین ویژگی های بالینی، روانی- اجتماعی و روانشناختی با کیفیت زندگی و خودکارآمدی در بیماران مصروع

هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین ویژگی¬های بالینی، روانی- اجتماعی و روان‌شناختی با کیفیت زندگی و خود کارآمدی در بیماران مصروع بود. طرح پژوهش از نوع تحقیقات توصیفی-¬همبستگی می¬باشد. آزمودنی¬های پژوهش، 60 نفر از بیماران بستری‌شده¬ در بخش نورولوژی بیمارستان علوی شهر اردبیل بود. روش نمونه¬گیری این پژوهش به صورت هدفمند می¬باشد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، مقیاس ننگ صرع(KSSE)، مقیاس حمایت اجتماعی(SSS)، مقیاس مدیریت خود مصروعین(ESMS)، مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی(IUS)، مقیاس تحریک‌پذیری(IRQ)، مقیاس نگرانی ایالت پنسیلوانیا(PSWQ)، مقیاس کیفیت زندگی مصروعین(QOLIE-31)، مقیاس خود کارآمدی صرع(ESES)، می¬باشد. هم¬چنین برای سنجش ویژگی¬های بالینی از مصاحبه و پرونده-ی پزشکی بیماران استفاده شده است. روش تجزیه و تحلیل داده¬ها، آزمون مانوا، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره بود. یافته¬های پژوهش نشان داد که 2/84 درصد از بیماران، سطوح بالایی از نگرانی، 9/56 درصد بلاتکلیفی، 5/45 درصد ننگ و 2/18 درصد سطوح بالایی از تحریک¬پذیری را گزارش کردند. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که بین ننگ اجتماعی با کیفیت زندگی و خود کارآمدی بیماران، رابطه¬ی منفی معنی¬داری وجود دارد. حمایت اجتماعی و مدیریت زندگی با کیفیت زندگی رابطه¬ی مثبت معنی¬داری دارند و بلاتکلیفی، تحریک¬پذیری و نگرانی هم با کیفیت زندگی رابطه¬ی منفی معنی¬داری دارند. مدیریت خود نیز با خود کارآمدی همبستگی مثبت معنی¬داری دارد. بیماری همراه، حمایت دوستان و ننگ اجتماعی قابلیت پیش¬بینی کیفیت زندگی را دارند و ننگ اجتماعی، مدیریت زندگی و مدیریت حمله هم قابلیت پیش¬بینی خود کارآمدی را دارند. یافته¬ها حاکی از آن است که ننگ اجتماعی عامل مهمی است که با کیفیت زندگی و خود کارآمدی بیماران مصروع مرتبط است. در ضمن می¬توان استنباط کرد که با آموزش مناسب برای مدیریت حملات بیماری صرع، می¬توان خود کارآمدی این بیماران را افزایش داد.